Activiteiten > Leren > Jeugd Activiteiten > Leren > Jeugd

Presentatie Adventproject kindernevendienst

Bekijk HIER de powerpoint-presentatie voor het Adventproject van de kindernevendienst, zoals getoond in de viering van zondag 29 november 2015.
 

Columns jeugddienst zondag 27 september 2015

Columndienst “Feesten of feest!?” 
Kerkcentrum Holy zondag 27 september 2015 
Naar het verhaal van de Verloren Zoon 

Column “De jongste zoon” 
Ik zal me eerst maar even aan u voorstellen want ik denk niet dat u weet wie ik ben. Ik ben – of beter gezegd was – de jongste zoon hier in deze familie waar u vandaag te gast bent. Ooit, lang geleden, woonde ik hier. Maar dat lijkt echt eeuwen geleden, er is zoveel gebeurd in de tussentijd. En ik zal er geen doekjes om winden: ik ben niet trots op wat ik gedaan heb. Dus ik ben niet bepaald in de stemming voor een feestje. En zeker niet voor een feestje dat ter ere van mij is georganiseerd door mijn ouders. Dat zit zo. Het is niet dat ik niet van feesten hou hoor. Integendeel, ik heb heel wat afgefeest in mijn leven. Vroeger hier al op de boerderij. Met mijn vrienden. Feesten tot in de kleine uurtjes. En dat was niet genoeg. Ik wilde meer. Ik wilde de wereld zien, vond het hier eigenlijk maar oubollig. Dus vroeg ik mijn vader op een dag om een deel van de erfenis. U vindt dat brutaal? Misschien wel, maar ik had het geld gewoon nodig. En er ook recht op. En laat ik eerlijk zijn, ik heb van het geld genoten. Ik heb inderdaad heel wat van de wereld gezien.Ik zal maar niet in details treden, maar ik heb me prima vermaakt. En als je geld hebt, dan heb je vrienden. Ook die anderen hebben zich uitstekend met mijn geld vermaakt. Maar het geld raakte op en op een gegeven moment had ik niets meer. En zonder geld, zijn je vrienden weer even snel verdwenen als ze gekomen zijn. En nu ben ik weer hier. Ja, dat ging niet me makkelijk af. Ik heb lang getwijfeld, ik durfde eigenlijk niet meer naar huis uit angst voor de reactie van mijn ouders. Ik heb jaren niets van me laten horen en al het geld is op. Maar toch, ik kon niet anders. Het was nog mijn enige kans. Al zou ik de rest van mijn leven maar hard kunnen werken op de boerderij, dan zou ik nog iets kunnen goedmaken. Ik schaam me zo. En nu ben ik thuis en moet het zo nodig alweer feest zijn. Nu, ik heb mijn portie van feesten wel gehad. Ik voel me er ontzettend ongemakkelijk bij, want het feest met al die slingers, ballonnen en lekkernijen is voor mij. Mijn ouders willen dit. Maar dat is toch de wereld op zijn kop! Ik voel me zo ontzettend genant. En begrijpen doe ik het al helemaal niet. Schiet mij maar lek als u het snapt!

Jelle Wijnstok 
 
Column “De Oudste Zoon” 
Het zal me niet verbazen als niet u weet wie ik ben. Daarom stel ik me even aan u voor: ik ben de oudste zoon van de familie bij wie u te gast bent. Ik run zo’n beetje het hele agrarische bedrijf van mijn vader en ben daarbij verantwoordelijk voor al het personeel. Overdag ben ik altijd wel ergens te vinden om aanwijzingen te geven bij de vele werkzaamheden die moeten gebeuren op het land, de wijngaard of bij de veestapel in en buiten de stallen, of gewoon op kantoor. De dagen zijn lang, dus ik heb dan ook weinig tijd om vrienden en buren zoals u te ontmoeten. Ik kom net van het land en merk dat er hier een feest gaande is, waarvan ik niet op de hoogte ben. Erg plezierig natuurlijk, maar mij even vooraf hierover inlichten zou natuurlijk prettiger zijn geweest. En dan ook graag even erbij vermeld waarom dit feest. Het zou me ook niet verbazen als u zelf ook niet eens weet wat hier gevierd wordt, want zo gaat het hier nou eenmaal, je wordt van de straat geplukt en er wordt niet verder gevraagd. Ik ben inmiddels geïnformeerd door één van mijn medewerkers over het waarom van dit feest. Het schijnt dat mijn jongste broer zojuist is teruggekeerd van weggeweest. Niet dat hij vermist was of iets dergelijks, nee hoor, hij is op een goede dag, of liever gezegd op een kwade dag, gewoon met de Noorder zon vertrokken. Hij liet hier domweg de boel de boel en ik kon voortaan alles in mijn eentje opknappen. En het ergste vind ik nog wel dat hij mijn vader wist over te halen nu al de erfenis te verdelen en dat hij er met zijn deel vandoor ging. Waar hij geweest is en wat ie heeft uitgespookt, ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ie nu blut is en dat hij met hangende pootjes is teruggekomen. Nooit heeft ie iets van zich laten horen. Het is maar dat u het weet, maar daarvoor is dit feest georganiseerd, daarvoor bent u uitgenodigd. Alsof er niet genoeg geld over de balk is gegooid. Hij had nooit weg moeten gaan, dat zou een hoop narigheid hebben voorkomen. Kijk ik gun iedereen best een verzetje op zijn tijd, maar dit slaat alles. Viert u maar feest, ik doe hier in elk geval niet aan mee. Ik begrijp het niet meer en ik begrijp mijn vader al helemaal niet. Schiet mij maar lek.

Andre van Aperen 
 
Column “Moeder” 
Als moeder van Jan en Gordon voel ik me erg verward van binnen op dit feest. Hoe stel ik me op tegenover mijn twee jongens? Ik ken hen zo goed, voel hun emoties...begrijp hun gevoelens. Hoe ga ik ermee om? Ik voel me verward maar bovenal voel ik zo’n liefde voor mijn jongens! Liefde voor Jan, m’n oudste...die altijd plichtsgetrouw is, zich altijd verantwoordelijk voelend voor mij en zijn vader. Soms té hoor naar mijn idee.... Toen hij nadat Gordon om zijn erfdeel had gevraagd ook zijn deel kreeg zijn deel kreeg, zette hij dit natuurlijk meteen op de bank voor als het ooit te pas zou komen…allemaal wel te begrijpen maar ik begrijp maar niet waarom hij zijn broer dit onthaal misgunt.....nadat we zó over hem in hadden gezeten.....waarom zo jaloers zijn terwijl hij weet dat ik van beiden evenveel houd? Want ook van Gorden hou ik zielsveel.....hij was altijd zoekende ..naar uitdagingen....naar zichzelf......Ik begreep best wel dat hij het ver weg wilde zoeken....los van ons plattelandsleven, de boerderij. Toen hij zijn kindsdeel had gekregen en vertrok was het zo leeg hier en ik maakte me zorgen om hem...een kwetsbare jongen met zijn gevoelens overhoop en de illusie dat het nu helemaal goed ging komen. Ook mijn man heeft er vaak door wakker gelegen .....Want dat hij niets liet horen was vreemd voor hem. Nu begrijpen we wel waarom...met verkeerde mensen in aanraking gekomen....zijn geld er doorheen gejaagd....effin u kent het verhaal. Hij heeft zich daar tegenover ons zo voor geschaamd.....maar ik ben er van overtuigd dat het de liefde voor ons en voor zijn broer was die hem uiteindelijk toch terug naar huis deed gaan....dat kan toch niet anders? Gordon begrijpt er niets van …dat wij zo’n feest organiseren omdat wij nu eenmaal onvoorwaardelijke liefde voelen voor hem en hem dus geen verwijten maken…Niet zo vreemd natuurlijk, maar dat onze Jan dit nou niet kan begrijpen ….daar snap ik nou niks van! 

Marja van Aperen 
 
Column “Langs beelden van hoop” 
Het kan niet anders of Lucas moet gedacht hebben: Hoe vertel ik hetzelfde verhaal, het verhaal van de hoop, steeds net op een andere manier. Lucas had namelijk een boodschap. En hij wilde beslist dat die boodschap, over beelden van hoop, gehoord en begrepen zou worden. Dat zijn boodschap zou landen. Nu wist Lucas ook wel dat, wil je een boodschap overbrengen, je ervoor moet zorgen dat je de inhoudt niet platslaat. Dat je er geen cliché van maakt waardoor iedereen schouderophalend zegt; “ja, dat weten we nu wel” of, “daar heb je hem weer”. De boodschap van Lucas was simpel en eensluidend. Er is hoop, want er is Opstanding. Opstanding met een kleine letter en Opstanding met een hoofdletter. Opstanding uit alles wat dood en dor is. God hete ieder mens welkom. Iedereen! Wie of wat zij of hij ook is. God is er. En hij is er voor jou. En als jij denkt dat dit niet meer zo is, zal hij toch via een omweg duidelijk maken dat hij er toch is, altijd, keer op keer. Overal. En dat is hoopvol. Maar Lucas wist dat je dit eigenlijk niet zo direct en kort door de bocht moet zeggen. Dan sla je de inhoud stuk, of plat. Je moet de boodschap verpakken. Steeds in een nieuwe cadeaupapiertje zodat het iedere keer weer spannend is om het uit te pakken. En Lucas wist ook dat je er alleen zo voor kunt zorgen dat zijn boodschap – een boodschap dus die in essentie heel eenvoudig is – echt landt. En dus vertelde Lucas een verhaal, en nog een en nog een en nog een. Steeds hetzelfde verhaal, maar steeds net even anders gezegd. Zo ook het verhaal van die twee broers die ook natuurlijk twee zoons zijn. Het hadden ook zusjes kunnen zijn. Dat komt eigenlijk op hetzelfde neer. De een wil weg, de ander blijft. Degene die weg wil vraagt aan zijn vader zijn erfdeel. Pa doet dat, verdeelt alles wat hij heeft; de ene helft betaalt hij vast uit aan de ene zoon, de andere helft blijft op de bank voor de andere zoon. Tot zover is alles helder. De ene neemt al zijn geld op, verbrast het in het buitenland en nadat hij zijn kapitaal er helemaal doorheen heeft gejaagd komt hij berooid terug. De ander laat het netjes op de bank staan, blijft bij pa, niks geen uitspattingen. En dan? Dan komt de berooide jongen terug. Pa is enorm blij, hij richt een feest aan, omdat zijn zoon is teruggekeerd. Maar zijn andere zoon is boos. Op zijn vader, en natuurlijk ook op zijn broer. Hij heeft zelf altijd zo netjes geleefd … En zijn broer heeft alles verpatst en wordt nu met veel feest binnengehaald… Dat is toch godgeklaagd hoor je hem denken. Schiet mij maar lek… Ook die jongste begrijpt er niks van. Waar heeft hij zo een onthaal aan verdient? Hij zou tog eerder straf, een uitbrander moeten krijgen. Maar waarom dan dit feest? Schiet mij maar lek… Maar Lucas voert beide jongens ten tonele om een diepere waarheid te ontvouwen. Die broers fungeren slechts als figuranten. In hun rol van broer zijn zij geen hoofdrolspeler. Want wat Lucas wil duidelijk maken is dat het hier gaat om opstanding. Opstanding uit de dood. Die jongste zoon was namelijk dood. Letterlijk? Nee, niet letterlijk, hij leefde wel, lichamelijk, maar figuurlijk was hij dood. Immers, het leven dat hij leidde was ten dode opgeschreven. Was toekomstloos. Was inhoudsloos en zielloos. Juist dat doodse leven heeft hij verlaten. En in plaats daarvan is hij het echt leven gaan leven. Met echte, waardevolle, inhoudsvolle relaties. In plaats van een bestaan dat is gericht op het bevredigen van kortstondig genot, werden de langdurige relaties met zijn vader en zijn broer en natuurlijk zijn moeder hersteld. Als broers zijn de jongens weinig meer dan figuranten, spelen ze slechts een bijrol. Hun hoofdrol is zoon zijn, kind zijn. Van wie? Van God. Allebei, ja ook die oudste zijn zij kind van God. “Jij bent altijd bij mij” zegt de Vader. En juist de jongste moest zo nodig dat ontkennen. Maar via een omweg ontdekte ook hij dat hij kind van de Vader is. En wij? Ik denk dat we van de jongens als eerste ook meisjes mogen maken. En verder dat we beide rollen spelen in ons leven. In ieder geval denk ik dat we beiden personages herkennen en kennen. Maar wat we eigenlijk niet of nauwelijks zullen en kunnen bevatten is dat achter dit alles God zit die ons weer opricht. En dat wonder vertelt, verkondigt Lucas ook aan ons. Via een omweg. Laten we daarom feest vieren en blij zijn, want hij/zij was dood en is weer tot leven gewekt. Wat verloren was is teruggevonden. Langs deze beelden van hoop doet Hij ons leven. [ Amen] 

David Schiethart

 
terug